Jon Scheyer heeft met zijn non-conferentieschema voor het komende basketbalseizoen een krachtig signaal afgegeven. De hoofdcoach van Duke heeft bewust gekozen voor een reeks wedstrijden tegen topteams, waarmee hij niet alleen zijn vertrouwen in de kwaliteit van zijn selectie onderstreept, maar ook inspeelt op de veranderde dynamiek binnen de Atlantic Coast Conference (ACC).
De Blue Devils nemen het dit seizoen buiten de ACC op tegen onder andere Michigan State (uit), Florida (thuis), en op neutraal terrein tegen grootmachten zoals Texas, Kansas, Arkansas, Texas Tech en Michigan. In totaal zijn dat zeven potentiële Quadrant 1-wedstrijden – duels die volgens het NCAA-systeem tot de zwaarste behoren. Veel van deze teams zijn al genoemd in de voorlopige Top 25-ranglijsten en sommigen, zoals Florida en Arkansas, worden zelfs getipt voor de top 10 van de pre-season polls.
Zelfs de ogenschijnlijk lichtere wedstrijden – de zogeheten “buy games” – zijn niet te onderschatten. Zo staat er een uitwedstrijd tegen Army op het programma, een zeldzaamheid voor Duke, dat al decennialang geen echte uitwedstrijd speelde tegen een team van buiten de grote conferenties. Ook het duel met Lipscomb is noemenswaardig, aangezien die ploeg vorig seizoen eindigde in de top 100 van de NET-ranglijst.
Voor wie Scheyer de afgelopen jaren heeft gevolgd, is duidelijk dat hij niets aan het toeval overlaat. Deze gedurfde planning is dan ook geen toeval. De vraag is: gelooft Scheyer dat dit team net zo bijzonder is als de historische selectie van vorig jaar? Of anticipeert hij op een mogelijk zwakker ACC-seizoen, waarin de tegenstand binnen de conferentie minder garanties biedt voor een sterk toernooiprofiel?
Waarschijnlijk is het een combinatie van beide. Vorig seizoen moest Duke lange tijd in de achtervolging voor een eerste plaats in het NCAA-toernooi, ondanks indrukwekkende overwinningen op Arizona en Auburn. De ACC bleek simpelweg niet sterk genoeg om wekelijks tegenstand van topniveau te bieden, in tegenstelling tot de Big 12 en SEC. Duke moest bijna foutloos blijven in de ACC – 19 overwinningen tegen slechts 1 nederlaag – om in aanmerking te komen voor een topseed. Dat deed meer denken aan de strategie van Gonzaga in de afgelopen jaren dan aan Duke’s traditionele pad naar de top.
Het is dan ook logisch dat Scheyer deze Gonzaga-aanpak overneemt: een stevig non-conferentieschema om te compenseren voor een minder uitdagende conferentie. Daarbij valt op dat drie van de geplande tegenstanders behoren tot de sterkste teams van de SEC, een competitie die vorig seizoen veel lof kreeg.
Maar Scheyer gaat nog een stap verder. Hij had ook kunnen kiezen voor wedstrijden tegen matige Power 5-teams die nét binnen de Q1-categorie vallen, vergelijkbaar met het duel tegen Illinois vorig jaar. Misschien valt de seizoensopener tegen Texas nog in die categorie, maar de overige zes topwedstrijden zijn allemaal tegen ploegen die vermoedelijk een groot deel van het seizoen in de Top 25 zullen staan. Dat wijst niet alleen op strategisch plannen om de statistieken op te krikken, maar vooral op een diepgeworteld vertrouwen in het eigen team.
Als Scheyer’s inschatting klopt en dit Duke-team inderdaad zo goed is, dan zal deze zware kalender dat al vroeg in het seizoen bevestigen. Natuurlijk brengen zulke wedstrijden risico’s met zich mee: jonge spelers maken fouten en verliezen zijn mogelijk. Maar als de ploeg zich snel ontwikkelt, begint Duke aan de ACC-competitie met een voorsprong op de concurrentie, in plaats van weer een inhaalrace te moeten starten.
